کدخدا که چند روزی ناخوش احوال بود، نیمه شب جان به جان آفرین تسلیم کرد...بی بی مانده بود و یک روستا که چشم امیدشان به او بود ...مال سوگوار رفتن کدخدا و

نشانه های کهن بودن در چهره های آنان مشهود است؛ مندائیان خوزستان آخرین بازمانده گان نسل مندایی، پیروان یحیی ذکریا هستند. مردمی باستانی با زبانی آرامی، یکی از کهن ترین زبان های جهان در کنار رود کارون

ساعت سه پسین سه شنبه هفدهم اردیبهشت ماه از اردوگاه آموزش وپرورش در مرغزار امام زاده عبدالله با بستن کوله پشتی های خود به سمت کمپ اول حرکت کرده و با عبور از تنگه پر آب، به گردنه

لبخندها و نگاه مهربانانه اش تصویر جاودانه ای است که در ذهن شاه نشینی ها به یادگار خواهد ماند؛ مهربانویی که پیشه اش مهربانی بود...